Lezersverhaal: Noortje – Leven liefde kracht

Vandaag het lezersverhaal van Noortje: Leven liefde kracht.
Noortje heeft in haar zwangerschap een heleboel meegemaakt.
Na veel zorgen, maar ook steun en liefde is zij nu mama van een prachtige dochter.

 

Natuurlijk lees ik zelf ook alle verhalen.
En ik heb dit verhaal echt met een traan in mijn ogen gelezen.
Dit stukje schrijf ik na het in orde maken voor het plaatsen, en de tranen staan werkelijk nog steeds in mijn ogen.

 

Noortje – Leven liefde kracht

 

Dolblij waren we toen ik in april 2015 zwanger bleek te zijn.
We telden de dagen af tot de eerste echo, die één dag na moederdag was.
Bij het zien van een kloppend hartje haalden we opgelucht adem, niet wetende hoe vaak wij nog vol verwachting en spanning naar datzelfde kloppende hartje zouden staren..

 

De eerste echo’s waren allemaal positief, en ook voor de 20 weken echo slaagde onze dochter glansrijk.
Alles was goed, tot ik met 24 weken zwangerschap bij een standaard controle aangaf dat ik de baby niet goed voelde.
De verloskundige luisterde naar haar hartje, wat onregelmatig klopte.
We hoefde ons geen zorgen te maken, zei de verloskundige, het had vast met de onrijpheid van het hartje te maken.
Toch maakte ik me wél zorgen, had ik een ongestemd gevoel dat ik niet kon verklaren.. maar ik gaf de hormonen de schuld.
De verloskundige zou het wel weten, dacht ik, en ik schudde het ongestemde gevoel van me af.

 

Met 28 weken zwangerschap was de hartslag echter zo onregelmatig dat we door werden gestuurd naar het ziekenhuis.
Er werd een ctg gedaan waarbij gedacht werd dat ze steeds mijn hartslag hadden te pakken in plaats van die van de baby, maar op de echo bleek het toch echt haar hartslag te zijn.
Vele echo’s volgde, moeilijke woorden, een diagnose: een derdegraads AV-BLOK.

 

“Gaat ze het redden?” vroeg ik.

“Daar ga ik geen uitspraak over doen,” zei de gynaecoloog, en met die woorden werden we doorgestuurd naar het Radbout.

 

In het Radbout werd al snel duidelijk dat medicatie niets zou uithalen, de hartslag van onze dochter was nog maar 56, veel te laag.
Alleen een pacemaker zou uitkomst bieden.

 

Mijn vriend en ik kwamen in een emotionele achtbaan terecht, eentje waarin we vreselijk bang waren.
Bang om onze dochter -waar we nu al zoveel van hielden- te verliezen.

 

Die avond kreeg ik longrijpers toegediend en huilend nam ik afscheid van mijn vriend, want ik werd opgenomen.
Ik probeerde wat te slapen, maar de baby hield me wakker.
Ze was vreselijk actief, terwijl ze me gewaarschuwd hadden dat de baby suf zou worden van de longrijpers.
Ik zag dat als een teken, wist zeker dat ze me wilde laten weten dat het goed zou komen.

 

De volgende ochtend vertelde ik aan mijn vriend dat ze het ging redden.
We kozen haar tweede naam, die ‘leven, liefde, kracht’ betekend.

 

Na een paar dagen van onderzoeken mocht ik naar huis. Ik zou wekelijks een echo krijgen, de ene week in ons eigen ziekenhuis en de andere week in Nijmegen.
Er werd ons verteld dat de baby pas echt een kans zou hebben met 32 weken, dan zou ze groot genoeg zijn voor een pacemaker.

 

We haalden de 32 weken, en de 33. De 34, en zelfs de 35.
Toen werd het spannend, want de hartslag van onze dochter kwam onder de 50.
Een paar dagen later kwamen we terug, haar hartslag was weer gedaald.
Ook voelde ik haar niet veel meer, en ook op de echo lag ze heel stil. Ik werd opgenomen.

 

Na een paar spannende dagen werd ik doorgestuurd naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis.
Daar werd de volgende dag al besloten dat het beter was voor onze dochter om geboren te worden.
En zo werden wij op 24 november 2015 na een zwangerschap van 36 weken en 7 dagen om 16.50u de trotse ouders van een klein, maar beresterk meisje.

 

Lezersverhaal Noortje: Leven liefde kracht

Onze dochter deed het beter dan verwacht, maar een pacemaker was hoe dan ook nodig.
Deze kreeg ze toen ze nog geen 3 dagen oud was, en een paar dagen later volgde er een tweede operatie; de draden van de pacemaker bleken om haar hart te zitten.

 

Onze dochter vocht zich er dapper doorheen en 1 dag voor Sinterklaas kregen wij een prachtig cadeau, ze mocht mee naar huis.

 

Inmiddels is ons lieve meisje alweer bijna een jaar oud.
Ze wordt goed in de gaten gehouden in Utrecht, maar ze doet het fantastisch.
We genieten ontzettend van onze kleine eigenwijs en zijn heel trots op haar.

 

Hoewel ik nooit zo ben van je hele hebben en houden open en bloot op internet, deel ik ons verhaal toch.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik me suf gegoogeld naar succesverhalen, maar die waren er niet omdat dit (gelukkig!) weinig voorkomt.
Daarom hier ons succesverhaal, voor wie het kan gebruiken.
Al is het maar 1 iemand die ik op deze manier bereik, 1 iemand die ik hoop kan geven..

 

Echt, geef de moed niet op. Al lijkt de tunnel nog zo lang, aan het einde brand weer licht.

Lezersverhaal Noortje: Leven liefde kracht

Deel jou verhaal:

Net als Noortje ook jou verhaal delen, en andere (aanstaande) mama’s helpen?
Stuur dan jou verhaal naar: info@liefkleinwonder.nl

Bevallingsverhaal, zwangerschap, of de weg er naartoe het maakt niet uit.
Kijk voor meer informatie op de lezersverhalen pagina.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Facebook Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.