Ik heb hier heel lang over getwijfeld, ga ik dit vertellen of niet?
Leven met een sociale fobie en kinderen.
Maar ik hoop dat ik hiermee mensen kan helpen die met hetzelfde zitten als mij.
Leven met angst, een sociale fobie.
Ik typ dit om 02:00 midden in de nacht en weet dat ik hier “morgen” ochtend spijt van ga krijgen.
Met trillende handjes, een droge mond en mijn hart gaat tekeer.
Maar ik wil het opschrijven en doe dit dan ook NU voor ik me bedenk.
Ik weet dat als ik dit online zet dat mijn angst waarschijnlijk eerst 10x erger zal worden.
Bang voor de reacties.
Zullen mensen anders gaan doen?
Zullen mensen me in de steek gaan laten?
“ze is verlegen”
Vroeger merkte ik er nog niet zoveel van.
Ik was verlegen zei iedereen maar had gewoon vriendjes en vriendinnetjes waar ik graag mee om ging.
Gepest
Helaas werd ik ook veel gepest.
Mijn moeder zit in een rolstoel vanwege de ziekte MS.
Mijn zus heeft een geestelijke handicap en is autistisch .
En mijn vader… die fietste gek (zeiden ze op school).
Genoeg voer om te pesten dus.
Ik zat vaak bij mijn moeder op de scootmobiel en dat is natuurlijk hartstikke gek.
Mijn zus deed vaak gekke dingen en was vroeger agressief (nu gelukkig niet meer.
Ik heb medelijden met wat sommige van mijn vriendinnen hebben moeten meemaken bij mij thuis.
Een Sociale Fobie
Later kreeg ik de stempel Sociale Fobie.
Deels heb ik dit geërfd van mijn Oma en deels heb ik het te danken aan mijn jeugd.
Ik begon er steeds meer last van te krijgen.
Iedere slechte gebeurtenis maakte het weer een stukje erger.
Toen mijn Opa overleed was het voor mij de druppel.
En omdat de urn bij mijn Oom en Tante staat waar ik (je raad het a) door mijn Sociale Fobie niet zomaar heen durfde te gaan heb ik het nooit echt kunnen verwerken.
Zelfs bij mijn eigen Oma heb ik er last van maar gelukkig begrijpt zij het volkomen.
Ik begon dingen te ontlopen waar ik bang voor was.
Periodes ben ik niet eens meer naar de winkel gegaan.
Bang dat ik begon te trillen bij de kassa, dat mensen dat dan weer zouden zien en dat ze dan allerlei gekke dingen van en over me zouden gaan denken.
Zelfs mijn eigen achtertuin heb ik een periode niet meer in gedurfd.
Vroeger heb ik allerlei medicijnen geprobeerd om er vanaf te komen.
Helaas werkte 1 medicijn zo goed, dat ik een soort superman werd en ALLES durfde… iets te veel durfde…
Gelukkig heb ik later mezelf kunnen helpen.
Ik dwong mezelf naar de winkel te gaan, iedere dag ging ik er heen en kocht daarom expres mijn eten pas dezelfde dag.
En drink ik geen koffie meer omdat dit de symptomen 100 keer verergerd.
Onze oude buren hebben ons weggejaagd hierdoor werd ik ook bang voor buren.
Misschien is dit nog wel het ergste want buren staan dichtbij en als je daar bang voor bent verpest het heel je woongenot.
Toen er laatst dus een buurt BBQ werd georganiseerd werd mijn grootste nachtmerrie waar!
Gelukkig hebben we al goed contact met een aantal buren waardoor het iets makkelijker voor me werd, maar ik was doodsbang dat mensen (ja daar komt ie weer) iets van me zouden denken of over me zouden denken, me gek zouden vinden of dat ik iets verkeerd zou doen.
Zou ik achteraf komen te staan en zouden mensen dat in de gaten gaan hebben?
Dit laatste gebeurde wel af en toe maar of mensen dat echt door hadden weet ik natuurlijk niet.
Ik ging in ieder geval zwaar gestrest en doodmoe weer naar huis.
Ik vind het super leuk, kom graag maar ik vind het gewoon dood eng!
Ook verjaardagen vind ik erg lastig.
Vooral als je binnenkomt als er al mensen zijn, moet ik ze echt allemaal een handje geven en feliciteren?
Op mensen afstappen doe ik echt niet zomaar. Maar als iemand naar mij toe komt en de “eerste move” maakt maak ik graag een praatje.
Het is nu heus niet zo dat ik het allemaal helemaal niet leuk vind.
Ik houd juist van gezelligheid en doe graag mee.
Telefoonvrees
1 van de dingen die je er vaak gratis bij krijgt is telefoonvrees.
Ik durfde niemand te bellen en nam ZEKER geen onbekende nummers op.
De huisarts bellen liet ik mijn moeder doen ook al schaamde ik me er best wel voor dat ik dat deed toen ik al +/- 24 jaar was.
Gelukkig heb ik hier voor 95% geen last meer van.
Faalangst
Ook faalangst hoort erbij.
En met mijn perfectionisme is dat een heel irritante combinatie.
Foto’s leveren aan shopjes waar we brandrep zijn is dus echt niet makkelijk voor mij.
Ik ben vaak ontevreden en stuur pas echt alles ik 100& tevreden ben over een foto maar enkele twijfelgevallen gaan soms nog wel mee (iedereen heeft zo zijn eigen smaak).
Als ik ze heb verstuurd zit ik vol in spanning te wachten op het mailtje dat de bestanden gedownload zijn en dan is de spanning echt het hoogst, wat zullen ze er van vinden?
Ik hoop dan altijd snel een berichtje te krijgen met wat een winkel er van vind.
De meeste zijn tevreden maar omdat ik in het verleden vaak heb meegemaakt dat een winkel niks meer liet horen blijf ik bang.
Het online wereldje
Online red ik me prima, daar zit je verscholen achter een schermpje en niemand weet wie je bent.
Ze zullen niks aan je merken en niemand ziet je angst.
Toen ik zwanger was van Jayden kwam ik dan ook in een zwangerschap groepje terecht waar ik veel aan heb gehad en heb ik er zelfs een fijne App vriendin aan overgehouden.
Helaas hebben mensen blijkbaar behoefte aan meetings en dan gaat het voor mij gelijk weer mis.
In het begin heb ik vaak smoezen bedacht maar later heb ik open kaart gespeeld.
Ik ben zelfs een keer geweest! (wel samen met Björn)
Rijden met een Sociale Fobie
Rijles was voor mij echt een hel.
Iemand die op je lip zit, alles controleert en geen je seconde seconde uit het oog verliest.
Gelukkig wel met maar 1 persoon dus na wat wennen ging het wel.
Ik slaagde.
Maar toen ik er alleen voor stond en ik er meteen op uit werd gestuurd voor een boodschap stond ik voor het stoplicht met een bibberend been.
Dit maakte de angst alleen maar erger.
De motor kon uitslaan, wat zouden de mensen achter mij dan wel niet denken? zouden ze boos worden? zouden ze me uitlachen?
Toen het iets slechter ging heb ik ook echt paniekaanvallen gehad in de auto en moest ik mijn auto stilzetten omdat ik hartkloppingen kreeg.
Gelukkig gaat rijden nu stukken beter en heb ik eigenlijk alleen nog maar angst voor hele lange afstanden.
Een Socialie Fobie en de omgeving
Ik heb het eigenlijk altijd stil gehouden.
Je schaamt je er voor en dat komt vooral door de vooroordelen die mensen hebben als je iets “mankeert”.
Nadat ik een paar keer iemand in vertrouwen had genomen en daardoor gelijk het contact stopte heb ik het niemand meer verteld.
Maar ik ben heus niet achterlijk ofzo.
Ik kan prima functioneren, alleen mijn angst zit in de weg.
Veel mensen merken het ook niet eens aan mij.
Een sociale Fobie en kinderen
Gelukkig heb ik het nu minder last als vroeger, maar ik denk dat het nooit echt weg zal gaan.
Het beheerst nog altijd een groot deel van mijn dag en het begint al bij het aankleden.
Want wat voor weer word het vandaag?
Als ik een jurk aan trek en ik ben de enigste op straat met een jurk aan, ben ik al bang voor wat andere mensen zullen denken.
In de winkel, op straat overal kunnen mensen iets van en over mij denken.
Toen ik zwanger werd van heb ik dan dus ook zeker de vraag gehad hoe ik dat dan in hemelsnaam ga doen.
Ik hoopte dat het minder zou worden.
En dat is eigenlijk helemaal niet zo.
Of nouja, de angsten zijn er wel maar ik kan er steeds beter mee om gaan.
Ik ging eigenlijk altijd samen met Björn naar de verloskundige.
Leuk natuurlijk om alles met je man te kunnen delen, maar stiekem durfde ik gewoon niet alleen.
De angsten zijn er nog steeds, maar ik kan er nu makkelijker schijt aan hebben.
Het liefst zou ik schijt hebben aan alles en iedereen maar ondanks dat ik 9 van de 10 keer weet dan mijn angsten onterecht zijn, kan ik ze niet aan de kant zetten.
Maar voor je kinderen doe je alles en ik wil niet dat ze iets merken.
En soms moest ik ook wel en deed ik iets zonder na te denken.
Want als je kind een ongelukje krijgt kun je natuurlijk niet eerst naar je moeder bellen om te vragen of ze even de huisarts kan bellen.
Gelukkig is Jayden gewoon lekker sociaal en lijkt hij er niks van mee te krijgen.
Ik ga nu vaak gewoon alleen op dingen af met Jayden ook al vind ik het dood eng.
Een grotere beloning als een kinderlach is er niet.
Soms kan ik mezelf nog wel voor me kop slaan, word ik helemaal gek van mezelf en wilde ik dat mensen het gewoon wisten.
Nu heb ik het verteld en als mensen me daarom niet meer moeten is dat hun probleem.
Ik hoop vooral dat mensen het nu iets beter begrijpen.
Dat ik sommige dingen wel wil maar gewoonweg niet durf.
Kenmerken van een Sociale Fobie
3 antwoorden op “Leven met een Sociale Fobie en kinderen”