Lezersverhaal: Lisanne – Op de kop, onvolkomen stuit

Vandaag het lezersverhaal van Lisanne.
Op 31 december 2015 is zij mama geworden van Elisa.
Lisanne deelt haar verhaal over de zwangerschap én de bevalling met jullie.

Soms zijn baby’s eigenwijs en blijven ze fijn ondersteboven in mama’s buik.
Maar Elisa lag ook nog eens in een onvolkomen stuit!
Lees snel het zwangerschaps en bevallingsverhaal van Lisanne.

Lezersverhaal Lisanne, bevallingsverhaal, zwangerschap, bevalling

Lisanne – Op de kop, onvolkomen stuit:

 

 

13 mei 2015; een spannende dag.
Vandaag stond er een afspraak gepland bij de verloskundigenpraktijk om te zien of onze uk een kloppend hartje had.
Na een eerdere miskraam begin januari, was dit moment nu dus extra spannend.
Samen met mijn vriend zat ik te zenuwen in de wachtkamer.
‘Wat als…’ gaat er door je hoofd.. en ‘hoe dan verder…’.

 

 

We waren eindelijk aan de beurt en na de standaard vragenlijst werd het echoapparaat op mijn buik gezet.
Binnen een paar seconden was daar het knipperende hartje waar je zo vurig op hoopte.
Onze wereld stond op zijn kop.

 

23 december 2015 was de dag dat ik uitgerekend zou zijn.
Mijn hele zwangerschap liep voorspoedig en zonder problemen.
Ik had geen misselijkheid, voelde me fit en kon alles nog doen.
Bij alle controles liet onze uk zich van haar beste kant zien.
Druk aan het zwaaien en schoppen, we hadden altijd heel mooi beeld want ze lag altijd met haar koppie mooi naar boven.

 

Zo ook bij de 20 weken echo.
De echoscopiste kon alles heel mooi zien.
Vaak kan dat niet omdat kindjes dan al met hun koppie naar beneden gedraaid zijn.
Maar onze uk niet hoor, ze zwaaide zelfs nog even vriendelijk.
‘Er bestaat een kans dat ze niet draait en met haar hoofdje naar boven, in stuit dus, blijft liggen’, hoorde ik de mevrouw zeggen.
‘Maar ach, maak je daar maar niet druk om want dat komt zelden voor’.
Gerustgesteld gingen we weer naar huis. De APK was geslaagd, alles erop en eraan, alleen wel op de kop.
Nu al een eigenwijsje zeiden we tegen elkaar.

 

Daarna volgden nog de standaard controles bij de verloskundige.
Elke controle werd er gevoeld, en mevrouwtje (met 17 weken wisten we dat we in verwachting waren van een meisje) lag altijd netjes met haar hoofdje naar boven tegen mama’s ribben.
Niet alleen met haar hoofdje, nee haar teentjes lagen ook naar boven.
Ze lag dubbelgeklapt in mijn buik, een onvolkomen stuit noemden ze dat.

Lezersverhaal Lisanne, bevallingsverhaal, zwangerschap, bevalling, onvolkomen stuit

‘Nou, als ze niet vanzelf gaat draaien moet je overwegen of je een versie wilt’.
Een wat? dacht ik.
De verloskundige legde uit dat het beter is voor mijn herstel maar ook fijner is voor het kindje om natuurlijk geboren te kunnen worden.
De baby zou dan door een arts in het ziekenhuis gedraaid worden.
Dit doet hij door met zijn blote handen aan de buitenkant van je buik te duwen tot de baby draait.
Dat klonk mij niet lekker in de oren en heb eerst een andere manier gezocht om de kleine uit zichzelf te laten draaien.
Zo kon je Moxatherapie doen (iets met warmte en je kleine teen) of voetreflextherapie (dmv voetmassage en reflexstimulatie de kleine prikkelen om te bewegen en te draaien).
Dat laatste zag ik wel zitten.
3 keer ben ik naar de voetreflextherapeute geweest. Maar geen resultaat.

 

De 36 weken naderden en nog altijd lag mevrouw in stuit.
Een afspraak in het ziekenhuis dan maar, omdat de verloskundige er ook een beetje op aandrong en noemde dat het geen kwaad kon.
Ik werd aan een CTG apparaat gelegd om de hartslag van de kleine te monitoren.
Als die gunstig was dan kon de versie beginnen.
2 dames kwamen de kamer binnen en vertelden hoe het allemaal zou gaan gebeuren.
Kat in ’t bakkie, dacht ik nog..
Eerst een echo om te zien hoe de uk lag en dan konden ze beginnen.
Mevrouw 1 begon te duwen net boven het schaambod.
Ze probeerde de billen van de baby uit het bekken te duwen maar hier slaagde ze niet in.
Mevrouw nummer 2 mocht even proberen.
Ook zij slaagde er niet in de billen van de baby uit mijn bekken te krijgen.
‘Ze is te ver naar beneden gezakt om een versie te laten slagen’.
‘Dat wordt een stuitbevalling of keizersnede’.
Mijn wereld stond voor de zoveelste keer even weer op zijn kop.
Vragen schoten door mijn hoofd.
Wil ik wel een stuitbevalling?
Wat zijn de risico’s? Moet dat in het ziekenhuis? Wat als het hoofdje vast blijft zitten?
En een keizersnede? Doet dat pijn? Wil ik dat wel? Hoe lang is dan het herstel?

 

Aangezien ik nu een medische indicatie had doordat mijn kindje in stuit lag, moest ik in het ziekenhuis bevallen.
Ik heb vele gesprekken met mijn vriend gevoerd over wat te doen.
Keizersnede óf toch een stuitbevalling.
De medische indicatie maakte ook dat mijn dossier werd overgedragen aan de gynaecoloog en ik dus niet meer naar de verloskundige hoefde.
Alle vragen die ik had over een eventuele stuitbevalling heb ik op tafel gegooid.
Zolang alle waarden goed waren (bloeddruk moeder, hartslag kind, voldoende vruchtwater, vlottende ontsluiting en gunstige ligging baby) dan kon een stuitbevalling gewoon doorgaan.
Was één van deze factoren onzeker dan werd het alsnog een keizersnede.
Ik had mijn besluit gemaakt, het werd een stuitbevalling.
Mijn vriend stond volledig achter mijn keuze, ik moest het immers doen.

De dagen gingen voorbij en de 40 weken naderden.
Ik voelde me altijd nog topfit.
Behalve dan dat mevrouw op de kop lag, of eigenlijk juist rechtop, was er weinig spannends gaande.
Ook na de uitgerekende datum gebeurde er helemaal niets.
Met 1week overtijd had ik weer een afspraak bij de gynaecoloog.
Hij constateerde dat ik al 2 cm ontsluiting had en heeft me toen gelijk gestript.
Hij maakt dan de rand tussen de vruchtzak en de baarmoeder los zodat de bevalling wellicht een beetje gestimuleerd zou worden.
Het voelde alsof er een ballon in mijn buik zat waar je met je vingers piepend overheen gaat, een stroef en trillend gevoel.
We spraken ook meteen af dat ik de volgende dag, 30 december, ’s ochtendsvroeg terug mocht komen om ingeleid te worden.
Aangezien er al ‘iets’ gaande was duurde het niet lang meer en zouden ze me een handje helpen.

 

30 december 07:00 uur, 1 week overtijd, meldden we ons op de geboorteafdeling van het ziekenhuis.
Nadat vragenlijstjes waren doorgenomen en ik me geïnstalleerd had op bed, kreeg ik een gel in mijn baarmoeder die de weeën zou moeten opwekken.
Om 13:00 uur ’s middags begon de golf van weeën.
De centimeters kropen voorbij.
En het enige waar ik aan kon denken was; als alles maar goed gaat om gewoon te kunnen bevallen.
Tot ’s avonds 23:00 uur heb ik met weeën en Remifentanil (een middeltje dat, middels een pompje wat je zelf kan bedienen, de scherpe kanten van de weeën afhaalt) de 10 centimeter bereikt.
Wat een mijlpaal! Zou het dan toch allemaal lukken?
Ondertussen had ik het complete ziekenhuispersoneel, de middag- avond- en nachtploeg in mijn kamer staan!
Want zeg nou zelf, hoe vaak komt een stuitbevalling voor?
Bij de 10 cm kwam de dienstdoende gynaecoloog voelen of onze dochter klaar was voor de bevalling.
De opening was er, maar mevrouw lag nog veel te hoog in mijn baarmoeder.
Ze moest eerst flink zakken, misschien dat de laatste weeën haar wel naar beneden zouden duwen.
Nog een uur lieten ze me liggen in bed.

En om middennacht volgde er een nieuwe controle.
En nog altijd lag ze te hoog….
Mijn wereld kantelde weer om., en golf van emotie, van moeheid, van uitputting en opluchting kwam naar boven toen de gynaecoloog me vertelde dat ze me klaar gingen maken voor de o.k..
Het gaat gebeuren, dit is het.
Binnen een uur zien we onze dochter.
Ik wist dat dit kon gebeuren en had er vrede mee.
Laat maar komen!

 

Alle meetapparatuur werd er afgehaald en dus ook de Remifentanil.
Oei, dat was een tegenvaller.
Want de weeën kwamen in volle glorie terug en nu had ik niks om ze te verzachten.
Al puffend moest ik 3x hetzelfde vragenlijstje beantwoorden: ‘Hoe heet u?’, ‘Wat is uw geboorde datum?’, ‘Waar komt u vandaan?’ etc.
Ondertussen werd ik doorgereden naar de operatiekamer.
Of ik even rechtop kon zitten en zover mogelijk voorover kon buigen.. Uh, nee dus.
Alle kracht was uit mijn lichaam verdwenen. Gelukkig werd ik een handje geholpen.
Ik voelde een prik in mijn rug en opeens vloeide er een golf van warmte door mijn voeten en benen.
Oh wat een genot! De weeën waren plots weg!
Een scherm werd gespannen en ook mijn vriend kwam de operatiekamer binnen.
Op het moment dat alles zo ver gereed was ging er in het scherm een flapje open zodat er een raampje ontstond en ik mee kon kijken naar wat de artsen aan de andere kant van het scherm aan het doen waren.

 

 

En ja hoor! Eerst de billetjes eruit, toen volgende de beentjes één voor één.
Ook de armpjes kwamen naar buiten.
Maar het hoofdje nog niet..
Ik voelde een lichte paniek.
Ook bij de artsen.
Mijn meisje werd naar links getrokken, naar rechts, naar voor, naar achter… maar nog steeds geen hoofdje.
Toen kwam er een schaar, werd er nog een keer flink geknipt en daar kwam uiteindelijk ook het hoofdje uit mijn buik.
Ze was geboren! Onze mooie dochter, eindelijk!
Na de testjes en een goede score werd ze in een doek gewikkeld en bij mijn hoofd gehouden.
Daar heeft papa onze eerste selfie gemaakt!

 

Op 31 december om 00:42 uur is onze dochter Elisa geboren.

Lezersverhaal Lisanne, bevallingsverhaal, zwangerschap, bevalling

Elisa mocht met papa mee en ik moest nog even blijven.
De artsen maakten nog een grapje; ‘zullen we je een paar centimeter strakker dichtmaken, dan heb je straks gelijk een broekmaatje minder’.
Ik kon er wel om lachen.
Als ze maar opschieten want ik wilde mijn dochter knuffelen.
Ik mocht pas terug als ik het gevoel in mijn benen weer terug had.
Met alle kracht en macht probeerde ik steeds mijn tenen te wiebelen.
Tevergeefs, maar na 20 minuten zag ik toch echt een teen bewegen, drukte op de knop en de verpleging kwam me halen en bracht me naar mijn vriend en dochter.
Voor het eerst voelde ik me een gezinnetje.
Wat een bevalling was dat, wat een rollercoaster.

En nu ik dit schrijf, bijna een jaar later, ben ik eigenlijk alle pijntjes en ongemakken van die dag alweer ‘vergeten’.
En kijk ik naar mijn dochter die, ondanks de heupdysplasie door de stuitligging (waarbij ze al genezen is verklaard, maar dat is een ander verhaal), vrolijk rondkruipt en zich probeert op te trekken aan alles wat los en vast zit.

 

En ik ben trots.

 

Trots op mijn mooie, eigenwijze dochter die mijn wereld op zijn kop heeft gezet.

 

 

Deel jou verhaal:

Net als Lisanne ook jou verhaal delen, en andere (aanstaande) mama’s helpen?
Stuur dan jou verhaal naar: info@liefkleinwonder.nl

Bevallingsverhaal, zwangerschap, of de weg er naartoe het maakt niet uit.
Kijk voor meer informatie op de lezersverhalen pagina.

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Facebook Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.