Lezersverhaal: Laura – als mensen je niet begrijpen

Hier is hij dan al, het allereerste lezersverhaal.
Dit keer is het lezersverhaal van Laura.

Laura is 31 jaar en sinds 29 december 2015 mama van Scarlett.
Het verhaal van Laura is speciaal gericht aan mama’s die een beetje onzeker zijn.
Dit heeft Laura eigenlijk geschreven voor op haar eigen blog Laura’s-krabbels.
Maar ik mocht het nu delen met jullie.
Hou je vast want het is een heel verhaal, maar zeker de moeite waard om te lezen!

Laura – als mensen je niet begrijpen:

Soms kun je nog zoveel mensen om je heen hebben en je nog zo eenzaam voelen.
Als mensen je niet begrijpen sta je toch alleen.
Daar gaat dit ietwat serieuze verhaal over , (en een beetje speciaal voor onzekere mama’s…).

Negen maanden en 13 dagen lang keek ik uit naar de komst van mijn prachtige dochter, Scarlett.
Een eerste kindje, alles is nieuw en alles is spannend.
Als een bezeten mom to be werden alle babyspullen bij elkaar gezocht en gekocht.
Hoe goedkoper hoe beter, we zijn natuurlijk toch Nederlander.
Dan kwamen de echo’s, het hartje luister, de diverse testen en natuurlijk de pretecho.
Hoewel elke ouder zal roepen jongen of meisje het is allebei goed, broeit er in menig ouder een voorkeurswens.
Toen het woord ‘meisje’  viel maakt ons hart bij beiden een sprongetje van geluk, want dat was toch wel een heel mooi vooruitzicht.
“Als het maar gezond is”  ja natuurlijk, maar stiekem is die voorkeurswens die uitkomt wel heel erg leuk.

Nu zijn we 326 dagen en heel veel grijze haren verder. Letterlijk… de witte haren groeien inmiddels tussen het enige wat ik mooi vind aan mijn lijf, namelijk mijn glanzende, bruine haren.
Er is veel gebeurt en gezegd, en ook heel veel niet.
Het  spreekwoord vallen en weer opstaan was in de afgelopen maanden meer vallen en nog een dreun na krijgen.
Inmiddels ben ik er sterker uit gekomen en weet ik dat wat IK doe goed is, en niemand mij meer klein kan praten.
Ik ben moeder van mijn kind en ik weet wat het beste voor haar is, punt.

Als je kleine meisje ter wereld komt en de eerste dagen moord en brand schreeuwt, dan denk je nog “ach dat hoort erbij” Ze heeft tenslotte meer dan negen maanden heel veilig bij mij binnen gezeten.
Het was lekker warm, ze kon eten tappen wanneer ze er behoefte aan had en als ze niet prettig lag schopte ze gewoon even tegen de buik van mama aan.
Toen besloten de doktoren buiten mama’s buik om haar er ineens uit te halen, maar eigenlijk wilde ze nog niet.
Mama kreeg hormomen en toen werd verwacht dat ze ter wereld kwam.
Zes uur lang gebeurde er vrij weinig, behalve mama die wee na wee kreeg en het niet meer kon opvangen op den duur.
Toen ineens vloog ze er bijna uit, van vijf naar tien centimeter ontsluiting in een kwartier.
Nog altijd denk ik dat dit te maken heeft gehad met de troubles down the line….

Daar zit je dan binnen 24 uur weer in het ziekenhuis.
Je bent kersverse papa en mama maar die roze wolk is snel verdwenen.
Sowieso… iedereen die zegt geniet ervan in de eerste week en roze wolk en newborn in één adem noemt die heeft of nog geen kind, of heeft happy pills geslikt in de kraamweek.
Natuurlijk is een baby krijgen helemaal geweldig en waren we de hele week verliefd op haar, maar het is ook hard werken.
In ons geval zaten we dus weer direct in het ziekenhuis, mama had een longembolie.
Wat voelde ik mij beroerd. Voordeel was wel dat we dag en nacht kraamzorg en elke dag onze maaltijd gekookt hadden, wie wil dat nu niet.
Geen culinaire hoogstandjes, maar degelijk voedsel en hele lieve verpleging.

lezersverhaal Laura en Scarlett

De weken erna waren evenmin roze of ook maar enigszins welke warme kleur dan ook. Ze waren grijs, zwart en ijskoud.
Je wil de beste vader zijn, de perfecte moeder, maar je kind blijft huilen, krijsen en gillen.
Je ziet dat je kindje pijn heeft en je kan er niks tegen doen.
In vier weken tijd zijn we viermaal opgenomen geweest in het ziekenhuis en hebben we zowel verlos- als kraam- als kinderafdeling bezocht.
Een wervelwind van zorgen maken, chaos en een heel verdrietig kindje.
Diverse artsen later is het oordeel; verborgen reflux, te hoge spierspanning en flinke koemelkallergie, (waar later collateral strain injury genoemd werd door osteopaat en met succes behandeld is).
Tussendoor ook nog een op herpes lijkende virusinfectie van haar huid met een naam waarover je tong al drie keer gestruikeld is voor de eerste letter je mond uit is.
Gediagnosticeerd door de dermatoloog met één blik op haar bobbelige hoofd en een “nee dit is geen herpes” twee dagen nadat ze een uur lang deden over infuus prikken en mijn kind totaal overstuur raakte.
Kon dit dan niet meteen??

Enfin… nu over naar het onderwerp van de blog, voordat ik alleen maar door ratel over ziekenhuisellende.
Namelijk de mensen die niet weten wat je allemaal hebt meegemaakt, maar wel een oordeel vellen over de situatie, of nog erger; zien wat er gebeurt maar nog zeggen wat er beter kan.
Als ik ergens een hekel aan heb, dan zijn het dit soort mensen.
Het valt echter vies tegen hoeveel van dit soort mensen er bestaan op deze aardbol.
Natuurlijk bedoeld merendeel het goed, want wat moet je anders zeggen tegen een lijkbleke mama waar alle energie uit geslurpt is en een papa die op van de zenuwen is?
Toch zou ik willen dat mensen meer nadenken over wat ze zeggen, of gewoon niks zeggen.
Aan mij noemen dat hun kind alleen in bed sliep als ze ziek waren ‘hoor’ terwijl mijn kind zeven maanden lang buikpijn heeft gehad en zich kapot krijste van de pijn, is mijn kind dan niet ziek?
Daarnaast wat maakt het uit of andermans kind in bed bij papa en mama slaapt?
Wat maakt het uit als ze overdag niet in bed slaapt maar bij mama in de draagdoek of bij papa op de borst?
Wat maakt het uit dat ze nog niks eet met zes maanden omdat ze zo heftig overal op reageert?
Het is ONS kind en niet die van jullie, wij weten wanneer ze geborgenheid nodig heeft.
Zolang je niet weet hoe het is om een baby te hebben die 14 tot 16 uur huilt, krijst en overstrekt op een etmaal en de nachten per drie uur afwisselt beneden met je partner boven zodat we nog in ieder geval die drie uur konden slapen mag je GEEN oordeel vellen.

Tuurlijk blijft de wereld hard, maar zie ik nog altijd het beste in mensen, geef iedereen een kans en een tweede kans en heb respect voor elkaar, blabla…
Ik kan je zeggen: daar ben ik een beetje mee opgehouden, ik ben een gesloten zuurpruim geworden.
Als je naar het UWV gaat omdat je een aanvullende ziektewet uitkering had naast je werk, (vanwege nek –en rugklachten door whiplash en nekhernia), VOOR je zwangerschap, maar na je zwangerschap deze niet verlengd krijgt met als reden “als je een kind kunt onderhouden kun je ook werken”, is voor mij de wereld ergens de mist in gegaan.
Ik ben absoluut geen uitkeringtrekker en werk heel hard op de uren dat ik er ben, maar er zit gewoon een limiet aan mijn lichamelijke en mentale krachten na alle eerder genoemde aandoeningen.
Als er dan ook nog gezegd wordt “je kunt je ook afvragen waarom je baby bij jullie zoveel huilt, andere mensen hebben ook baby’s die niet zoveel huilen” dan voel je jezelf gewoon keihard op de grond gesmeten, weer opgepakt worden en nog even flink door de keukenmachine gehaald worden.
Ik ben zo intens verdrietig geworden van deze woorden, om vervolgens dezelfde dag een gesprek met je manager en bedrijfsarts te hebben waar ik ook niet kon rekenen op begrip.
Het was kort gzegd de woorden “je zou even wat in de luwte moeten werken” van de bedrijfsarts die omgezet werden in “dat kan niet met dit werk” door de manager, en klaar was het verhaal.
En oh ja, ik moest misschien maar een psycholoog zoeken werd geopperd bij zowel werk als UWV.
Dat mijn uitgebluste “ ik kan niet meer”  komt van maandenlange slaaptekort en zorgen maken om mijn kind kwam niet in hen op.
Toen voelde het echt voor mij alsof niemand mij begreep, iedereen me verlaten had en ik niet meer wist hoe ik mezelf ooit nog omhoog moest trekken.
Ik heb weken alleen maar kunnen huilen en zag niks meer positief.
Mijn arme manlief knalde ook nog dwars zijn zenuwen heen dus voor zelf instorten was geen tijd meer.
Je hebt een kind dus je moet door. Opstaan en weer doorgaan, op een gegeven moment hoorde ik het huilen van onze meid niet meer en was ik gewend aan drie uur slaap, de automatische knop stond aan.

Dan is er ook nog internet en vooral social media, daar moet je maar helemaal niet op kijken om antwoorden te zoeken, grootste fout van mijn leven.
Als mijn etmaal eruit ziet als….
01.45 uur eindelijk in slaap gekregen
02.15 uur voeden/krijsen
04.00 uur eindelijk in slaap gekregen
04.30 uur voeden/ krijsen
enz enz enz….
… wil je niet lezen dat andere moeders die zooooo perfect zijn het maar bullshit vinden dat je zonder make-up je deur uit gaat.
Want ja… make-up is tegenwoordig DE standaard voor een goed verzorgde vrouw.
Laten we wel wezen, ik gebruik het al niet maar al zou ik het gebruiken ga ik geen energie verspillen aan poederen als mijn kind continu krijst en ik zelf nog aan het bijkomen ben van mijn longembolie.
Toen ik dan vervolgens las dat het belachelijk wordt gevonden als je niet de tijd hebt om te douchen en ‘dat je dan je wekker maar een uurtje eerder moet zetten’ knapte er echt iets van binnen bij mij.
In welke wereld zet ik mijn wekker eerder?
Ik mag blij zijn dat ik over de gehele nacht drie onderbroken uren slaap heb gehad.
Ja… ik was die moeder die wachtte tot de hulptroepen kwamen of tot manlief thuis kwam voor ik ging douchen.

 

Toen….

Toen dacht ik nee Laura…. je moet je niet meer zoveel aantrekken van iedereen.
De wereld is gewoon keihard en als je jezelf eronder laat kletsen heb je alleen jezelf ermee.
Ik heb niet meer gekeken op dit soort berichten en ik heb iedereen die wat te melden had sindsdien de mond gesnoerd.
Op werk heb ik mijn ding gedaan en heb ik mijn boek gesloten en niet veel meer prijs gegeven over de ellende thuis.
Ik deelde alleen nog mijn ziel met mijn allerliefste man en maatje, de papa’s/mama’s/zus en mijn allerbeste vrienden die ons altijd bijstaan.
Fuck de wereld en fuck oordelende mensen.
Ik kan je zeggen… het voelt een stuk relaxter 😉

Oef.. het is een ietwat donker verhaal geworden.
Tot slot wil ik nog wel even vermelden dat er gelukkig ook de lieve vrienden en familie waren in de meest moeilijke perioden afgelopen maanden die ons hebben bijgestaan.
Opa’s en oma’s van Scarlett en haar tantes die zo vaak in ons huis zijn geweest om te helpen, en natuurlijk onze lieve vrienden die zelfs in de nacht bleven slapen toen wij met buikpgriep op bed lagen.
In de ene hand je krijsende baby en in de andere een emmer houden is toch niet aan te raden.
Ik ben alle lieve mensen die ons geholpen hebben heel erg dankbaar en wil ook via deze weg laten weten aan allen van hen, (en zij weten dat ik het hier over hen heb), dat wij het niet zonder jullie hadden gekund!
Het gaat nu  eindelijk goed met ons kleine guppekoppie en we genieten intens van haar, en zij geniet nu ook van de wereld om haar heen.
We gaan weer positief de toekomst in, maar wel met wat extra grijze haren 😉

 

 

Deel jou verhaal:

Net als Laura ook jou verhaal delen, en andere (aanstaande) mama’s helpen?
Stuur dan jou verhaal naar: info@liefkleinwonder.nl

Bevallingsverhaal, zwangerschap, of de weg er naartoe het maakt niet uit.
Kijk voor meer informatie op de lezersverhalen pagina.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Facebook Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.